با توجه به این که تئاتر در غرب همیشه خصوصی بوده است، این گفتار نخست به آن دورههای کوتاهی اشاره میکند که دولتها برای دولتی سازی تئاتر تلاش کردند تا ببینیم اهداف، ضرورتها، خوبیها و کاستیهای چنین برنامههایی چه بوده است. سپس تب خصوصی سازی در ایران بررسی و برداشتهای گوناگون از خصوصی سازی بخشهای متفاوت خانواده تئاتر مرور خواهد شد و حالات و شرایط به وجود آمدن چنین تئاتری ـ از جمله پشتیبانی از شرکتهای تئاتری و دیگری فضای اجرایی برای این شرکتها ـ ارزیابی میشود. در پایان نیز به این نکته اشاره میشود که این گونه گروهها و فضاها باید بتوانند انتظارات گوناگون مخاطب تئاتر را برآورده کنند.